به گزارش گروه فرهنگی بین الملل قدس آنلاین، چند روزی بیش نیست که امام حسین(ع) کاروان خویش را از مکه به‌سوی کربلا حرکت داد؛ کاروانی که بناست تحت ولایت امام عالم و معلمی الهی از ظلمات نفس به‌سوی آسمانی از نور سیر داده شود و آشیانه خویش را در اعلی علیین بنا کند و در نهایت به لقای خداوند دست یابد. اما امام حسین(ع) در آغازین لحظات حرکت کاروان شرطی را برای این سلوک نورانی تعیین کرد و فرمود «هرکس قصد دارد نفس خویش را در راه ما قربانی کند و آماده ملاقات با خداست، با ما حرکت کند؛ مَنْ کَانَ فِینَا بَاذِلًا مُهْجَتَهُ مُوَطِّناً عَلَی لِقَاءِ اللَّهِ نَفْسَهُ فَلْیَرْحَلْ مَعَنَا».
لذا هر اندازه کاروانیان به کربلا یعنی مکان عروج‌شان نزدیک‌تر می‌شدند، این دو ویژگی در کلام و رفتارشان نمایان‌تر از گذشته می‌شد؛ یعنی شوق ایثار و جانبازی در راه امام و نیز شوق رسیدن به لقای خداوند.
این کاروان آسمانی در ادامه حرکت خود به منزلگاه "ثعلبیه" رسید. وقت ظهر بود، امام سر بر بالین گذاشت و به خوابی سبک رفت و بیدار شد و فرمود: «در رؤیا دیدم که هاتفی میگفت: شما در مسیر شهادت هستید و مرگ شما را به جنّت میبرد؛ قَدْ رَأَیْتُ هَاتِفاً یَقُولُ أَنْتُمْ تُسْرِعُونَ وَ الْمَنَایَا تُسْرِعُ بِکُمْ إِلَی الْجَنَّةِ».
فرزندش علی عرض کرد: پدرجان، مگر ما به‌حقّ نیستیم؟ یَا أَبَهْ أَ فَلَسْنَا عَلَی الْحَقِّ،
فرمود: «چرا پسرم، سوگند به او که بازگشت بندگان به‌سوی اوست». بَلَی یَا بُنَیَّ وَاللَّهِ الَّذِی إِلَیْهِ مَرْجِعُ الْعِبَادِ
عرض کرد: بنا بر این پدرم! ما از مرگ ترسی نداریم. یَا أَبَهْ إِذَنْ لَانُبَالِی بِالْمَوْتِ
حسین علیه السّلام فرمود: «خدا تو را بهترین پاداشی که هر فرزندی را در برابر پدر میدهد بدهد». جَزَاکَ اللَّهُ یَا بُنَیَّ خَیْرَ مَا جَزَی وَلَداً عَنْ وَالِد.
متن روایت: قَالَ الرَّاوِی ثُمَّ سَارَ حَتَّی نَزَلَ الثَّعْلَبِیَّةَ وَقْتَ الظَّهِیرَةِ فَوَضَعَ رَأْسَهُ فَرَقَدَ ثُمَّ اسْتَیْقَظَ فَقَالَ قَدْ رَأَیْتُ هَاتِفاً یَقُولُ أَنْتُمْ تُسْرِعُونَ وَ الْمَنَایَا تُسْرِعُ بِکُمْ إِلَی الْجَنَّةِ فَقَالَ لَهُ ابْنُهُ عَلِیٌّ یَا أَبَهْ أَفَلَسْنَا عَلَی الْحَقِّ فَقَالَ بَلَی یَا بُنَیَّ وَاللَّهِ الَّذِی إِلَیْهِ مَرْجِعُ الْعِبَادِ فَقَالَ یَا أَبَهْ إِذَنْ لَانُبَالِی بِالْمَوْتِ فَقَالَ الْحُسَیْنُ(ع) جَزَاکَ اللَّهُ یَا بُنَیَّ خَیْرَ مَا جَزَی وَلَداً عَنْ وَالِد.
منابع:
اللهوف علی قتلی الطفوف / ترجمه فهری، ص۷۰.
مثیر الأحزان،کلامه(ع) فی الثعلبیة، ص۴۴.
_______
پی‌نوشت:
ثعلبیّه، به‌فتح اوّل از منازل راه مکه به کوفه بعد از شقوق و پیش از خزیمیه است و آنجا دوسوم راه بود و پایینتر از آن آبی به‌نام ضویجعه با فاصله یک میل، ثعلبیه خوانده می‌شد که دلیل آن اقامت ثعلبةبن عمرو در آن نقطه بوده و گفته شده: ثعلبةبن دودان‌بن اسد، نخستین کسی بود که در آن نزول کرده است. (معجم البلدان ۲/ ۷۸)
منبع: تسنیم
انتهای پیام/
نظر شما